🇬🇷 Ελληνικά – "ΠΝΕΥΜΑ"

Ο τίτλος "SPIRIT" υποδηλώνει κάτι υπερβατικό – ένα πνεύμα ή μια ουσία. Ο αφρικανός καλλιτέχνης, αν και ανώνυμος, προβάλλεται ως φορέας μιας συλλογικής μνήμης. Το έργο απεικονίζει την Αφρική ως μια ήπειρο με αδάμαστη ψυχή, όπου η ιστορία της αποικιοκρατίας και της καταπίεσης δεν κατάφερε να εξαλείψει τον βαθύ δεσμό με τη γη – τις ρίζες, το ξύλο, τον κορμό. «Το σκληρότερο ξύλο του κόσμου» συμβολίζει τη δύναμη, την αντοχή και τη μονιμότητα.

Οι ψυχές που «απορροφήθηκαν από τις ρίζες» μπορούν να ερμηνευθούν ως πρόγονοι, των οποίων οι μνήμες και τα βάσανα έχουν διατηρηθεί μέσα στη φύση – σχεδόν σαν μαρμαρωμένες μορφές, παγωμένες στον χρόνο μέσα στον κορμό του δέντρου. Ένα είδος ζωντανού επιτύμβιου ή ιερής υπενθύμισης.

🇬🇷 Καλλιτεχνική δήλωση – "Ο Τελευταίος Σταθμός"

Το τελευταίο ψίθυρο του βιολιού έχει σβήσει,
μια ηχώ απομένει στην ανάσα του δωματίου.
Τώρα στέκεται ακίνητη – έτοιμη να αλλάξει δέρμα,
να αφήσει το βασίλειο των ήχων για την αγκαλιά της μνήμης.

Το σώμα της, ακόμη γεμάτο από κίνηση,
αιωρείται σαν ανάσα μέσα στο σπίτι μας.
Το φως γλιστράει πάνω στην πατίνα της,
καθρέφτης όλων των εποχών που κουβάλησε.

Πόσα χέρια άγγιξαν την ψυχή της;
Πόσα δάχτυλα αναζήτησαν παρηγοριά στον λαιμό της;
Γεννήθηκε από την καρδιά του δέντρου,
από τα βάθη της σιωπής –
με μία μόνο αποστολή:
να μιλήσει με ήχους που κανένα στόμα δεν μπορεί να σχηματίσει.

Τώρα αναπαύεται.
Μα σε κάθε ρωγμή, κάθε φθαρμένη χορδή,
ζει ακόμα ένα τραγούδι
που μόνο η σιωπή θυμάται.

🇬🇷 Παναγία Γοργόνα

Μητέρα της Θάλασσας, Ελπίδα των Χαμένων

Από τους γκρεμούς της Σαντορίνης κοιτάζει το αιώνιο γαλάζιο.
Για εκείνους που άφησαν το ασφαλές λιμάνι,
είναι κάτι περισσότερο από ένας θρύλος –
είναι η πυξίδα στα βάθη της καρδιάς.

Όταν η καταιγίδα σκίζει τα πανιά και το πηδάλιο διστάζει,
εκείνη απλώνει το χέρι της μέσα στο σκοτάδι των κυμάτων.
Μέσα στο κράτημά της το πλοίο καθοδηγείται – όχι με δύναμη,
αλλά με πίστη.

Μην αφήσετε τα δάκρυά της να γίνουν η καταστροφή σας,
αλλά άνεμος στα πανιά σας – ένα χάδι προς το σπίτι.
Διότι όποιος ακούσει το τραγούδι της
θα βρει τον δρόμο της επιστροφής,
εκεί όπου η αγάπη περιμένει στην άκρη της ακτής.

🇬🇷 Καλλιτεχνική δήλωση – "Αφροφουτουρισμός"

Από την πρώτη ανάσα της γης, αναδύθηκε —
η Μητέρα Αφρική, ντυμένη με ήλιο και σκόνη αστεριών.
Εκεί, όπου γεννήθηκε ο χρόνος, η καρδιά ακόμη χτυπά δυνατά,
σε τύμπανα, σε παλμούς, στον αιώνιο χορό της ηλεκτρικής ενέργειας.

Από τους ψιθύρους των προγόνων αναπτύσσονται οι ήχοι του μέλλοντος.
Αρχαίοι ρυθμοί στριφογυρίζουν με κομμάτια συνθεσάιζερ,
και σε κάθε χτύπο — μια ιστορία, μια υπόσχεση, μια κραυγή.
Το ακούμε: ένας νέος κόσμος γεννιέται στα βάθη της μπάσας γραμμής.

Στέκεται εκεί, χρυσή και αμετακίνητη,
με το στέμμα ψηλά, σηκωμένο από την ιστορία,
με τα πόδια στις ρίζες και τα χέρια στον ουρανό.
Τα παιδιά της χορεύουν — με φωτιά στο αίμα,
με φως στη φωνή, με αστρική σκόνη στα βήματα.

Ανάβουμε ένα φως.
Δυναμώνουμε την ένταση.
Χορεύουμε — για την ελευθερία, για το μέλλον, για τη χαρά της ψυχής.
Χορεύουμε — στο όνομά της.

🇬🇷 Ελληνικά – «Τα Δάκρυα της Παναγίας»

Ο αγιογράφος από τη Θεσσαλονίκη, όπως και οι ευαγγελιστές, μετέφερε μια σιωπηλή ιστορία ως προσευχή μέσα από την εικόνα. Στο πρόσωπο της Παναγίας έχει ζωγραφίσει κάθε δάκρυ που έχει χύσει, σαν ουλές χαραγμένες από τη μελαγχολία του ίδιου του ουρανού. Το βλέμμα της είναι ήρεμο, αλλά το βάθος των ματιών της κουβαλά τον πόνο του κόσμου.

Το χρώμα φαίνεται να αρνείται να στεγνώσει εκεί που κύλησε το αλάτι. Σαν να κλαίει και το ίδιο το ξύλο μαζί της, και η εικόνα συνεχίζει το ήσυχο θαύμα της: να κουβαλά τη θλίψη της Μητέρας, σταγόνα σταγόνα, σε εκείνον που την κοιτάζει.

Στην Ορθόδοξη παράδοση, η εικόνα ονομάζεται παράθυρο προς την αιωνιότητα. Αλλά αυτή η εικόνα είναι επίσης και καθρέφτης, γιατί στον πόνο της Μητέρας του Θεού καθρεφτίζεται ο πόνος όλης της ανθρωπότητας. Δεν κλαίει μόνο για τον Υιό της, αλλά για κάθε παιδί που υποφέρει, κάθε ψυχή που κραυγάζει στο σκοτάδι.

🇬🇷 Ελληνικά – «Το Μυστήριο του Γαβριήλ»

(APX)
Οι προσευχές, κόμπο τον κόμπο,
κυλούν σαν ένα αιώνιο κομποσχοίνι —
ποτέ ολοκληρωμένο.
Από τότε που το μεγαλύτερο μυστήριο έσπασε τη σιωπή του,
τόσο ιερό στην καρδιά του,
που ο ίδιος ο χρόνος μηδενίστηκε.
Δεξιά του αρχαγγέλου,
αλλά εκτός της εικόνας,
στέκεται εκείνη —
η Θεοτόκος,
αφανισμένη από το πινέλο,
σαν να ξέχασε ο σκηνοθέτης την πρωταγωνίστριά του.
Πότε ένιωσε τις πρώτες κινήσεις μέσα της;
Πότε της ψιθύρισε η ζωή: «Τώρα αρχίζω»;
Γεννήθηκε όταν η γη ήταν παγωμένη,
μα το μήνυμά του —
της χαράς, της αγάπης, της ανθρωπιάς —
άναψε φλόγες που δεν σβήνουν ποτέ.
Και ακόμα κινείται η προσευχή.
Είναι η προσευχή των προσευχών,
ένα ψίθυρο μέσα από την καρδιά των αιώνων.

🇬🇷 Ελληνικά – «Οι Εραστές»

Μύτη με μύτη,
μάτι με μάτι —
παγωμένοι σε μια στιγμή όπου ο ίδιος ο χρόνος κρατά την ανάσα του.
Ο άνεμος προσπαθεί να τους χωρίσει,
αλλά κάτι πιο δυνατό τους κρατά ενωμένους.
Όχι η θέληση. Ούτε η ελπίδα.
Ίσως μια αρχαία δύναμη —
σαν τη βαρυτική έλξη μεταξύ των άστρων,
σαν τον παλμό ανάμεσα σε καρδιές.
Δύο σώματα, δύο πόλοι,
ελκόμενοι ο ένας προς τον άλλον σε σιωπηλή αιωνιότητα.
Ένα αντίο που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε,
ή μια επανένωση όπου η αυλαία της χαράς δεν πέφτει ποτέ;
Ο θρύλος ψιθυρίζει:
Όταν τα ονόματα χαραχτούν — το συμβόλαιο της αγάπης γίνεται αιώνιο.
Γράψε με μελάνι, αλλά φύλαξε το συμβόλαιο στο εσώτατο θάλαμο της καρδιάς.