🇬🇷 Ελληνικά – Καλλιτεχνική δήλωση

«Μπορώ να είμαι το σωσίβιό σου όταν δεν αντέχεις άλλο»

Είναι πάντα βαθιά συγκινητικό όταν κάποιος επιλέγει να βάλει τέλος στη ζωή του. Είτε πρόκειται για κάποιο δημόσιο πρόσωπο στην τηλεόραση είτε για κάποιον από τον δικό μας κύκλο, το συναίσθημα είναι το ίδιο: η ευχή να μπορούσαμε να είχαμε κάνει κάτι – να είχαμε μία ευκαιρία να τον συναντήσουμε πριν κυριαρχήσει το σκοτάδι.

 

Ακόμα κι εδώ, στα φαινομενικά ειδυλλιακά χωριά του Näset, η θλίψη έχει βρει τον δρόμο της τα τελευταία χρόνια. Μητέρες και πατέρες μπήκαν στη θάλασσα και δεν γύρισαν ποτέ πίσω. Το να υποφέρει κανείς τόσο πολύ ώστε να μη θέλει πια να ζήσει – γνωρίζοντας την οδύνη που θα αφήσει πίσω – είναι σχεδόν αδιανόητο. Ο εσωτερικός αγώνας πρέπει να είναι συντριπτικός.

Ονειρευόμουν εδώ και καιρό να χτίσω ένα μικρό καλλιτεχνικό παρεκκλήσι δίπλα στο σπίτι – έναν χώρο όπου κάποιος θα μπορούσε να καθίσει, να παρατηρήσει την τέχνη, να ακούσει μουσική, να μιλήσει με έναν συνάνθρωπο. Κάτι θεραπευτικό. Όμως ο δήμος δεν ενέκρινε την προσθήκη, οπότε άνοιξα το σαλόνι μου σε όποιον το έχει ανάγκη.

 

Όταν βρήκα το σπασμένο σωσίβιο στο Ljungen, ένιωσα αμέσως πως συμβόλιζε κάτι βαθύτερο. Ήταν φθαρμένο – όπως μπορεί να είναι και η ψυχή όταν φέρει υπερβολικό πόνο. Καθώς το μετέφερα κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής, στα ακουστικά μου έπαιζε το «Horn of Africa» των Hypraphonik & Mr.Joz. Ξαφνικά άρχισα να τραγουδάω ξανά και ξανά, σχεδόν σαν μάντρα:

«Μπορώ να είμαι το σωσίβιό σου όταν δεν αντέχεις άλλο.»

Το έργο αυτό γεννήθηκε ακριβώς εκείνη τη στιγμή. Ορισμένα έργα τέχνης απαιτούν σχεδιασμό. Άλλα απλώς τα γνωρίζεις – από τη στιγμή που τα αγγίζεις – ότι πρέπει να υπάρξουν.

🇬🇷 Ελληνικά – Καλλιτεχνική δήλωση – Milagro Corazon

 

Το Milagro Corazon είναι ένα έργο που γεννήθηκε από μια στιγμή σιωπής, τύχης και ίσως ενός θαύματος. Ήταν το πρωινό της παραμονής των Χριστουγέννων, κατά τη διάρκεια ενός χειμωνιάτικου περιπάτου στην παραλία του Måkläppen – ενός φυσικού καταφυγίου που τον χειμώνα επισκέπτονται φώκιες και άνθρωποι – όταν βρήκα ένα κομμάτι ξύλου, μια ρίζα δέντρου σε σχήμα καρδιάς. Ήταν εκεί στην άμμο, βρεγμένο, ξεπλυμένο από τη θάλασσα, και δεν μπορούσα να το δω ως τίποτε άλλο από αυτό: μια καρδιά, δώρο της φύσης τη πιο φορτισμένη μέρα του χρόνου.

 

Η σκέψη για τα θαύματα εμβαθύνθηκε αργότερα, όταν αποφάσισα να ενώσω το σχήμα της καρδιάς με έναν σταυρό Milagro από το Μεξικό – έναν σταυρό που αγόρασα πριν από πάνω από τριάντα χρόνια στο Μαϊάμι, μαζί με έναν ασημένιο σταυρό που ακόμη φοράω στον λαιμό μου. Το "Milagro" σημαίνει "θαύμα" στα ισπανικά, και στην λατινοαμερικανική παράδοση, μικρά μεταλλικά φυλαχτά – τα milagros – χρησιμοποιούνται για να εκφράσουν προσευχές και ευγνωμοσύνη. Πάνω σε αυτόν τον σταυρό υπάρχει ένα μικρό ξύλινο άγαλμα της Παναγίας – ελαφρώς απανθρακωμένο, αφού επέζησε μιας φωτιάς στο σπίτι μας. Ήταν το δωμάτιο του γιου μου που πήρε φωτιά ένα βράδυ, αθόρυβα, ενώ κοιμόταν. Ευτυχώς, ο καπνός μας ξύπνησε και σβήσαμε τη φωτιά. Δεν έπαθε τίποτα. Ένα ακόμα θαύμα.

Το άγαλμα της Παναγίας παραμένει εκεί, πάνω στην καρδιά. Μια μητέρα δίπλα στον γιο της, ακόμη και στον θάνατο. Ένα σύμβολο μιας αγάπης τόσο βαθιάς, που υπερβαίνει τον χρόνο και την ύλη.

 

Αλλά το έργο περιέχει κι άλλη μια έκπληξη. Ένα κομμάτι ξύλο σε σχήμα «κομματιού τούρτας» στη βάση του φέρει μια άλλη ιστορία – μυθική. Είναι, κατά τη γνώμη μου, το παλιό στοπ της μαργαριταρένιας πύλης της Ουράνιας Ιερουσαλήμ. Εγώ ο ίδιος, όπως υποδηλώνει το τατουάζ στην πλάτη μου, «έπλευσα στην Ιερουσαλήμ» και έγινα καλός φίλος με τον φύλακα της πύλης – τον ίδιο τον Muhammad Ali. Στις επαναλαμβανόμενες επισκέψεις μου μοιραζόμαστε μυστικά και σπιτικό ελληνικό τσίπουρο. Μια φορά, βρήκα αυτό το σπασμένο στοπ δίπλα στην πύλη. Είχε υπηρετήσει πιστά αιώνες, αλλά πλέον είχε ραγίσει. Ρώτησα τον Ali αν μπορούσα να το πάρω, να το επισκευάσω και ίσως να το πουλήσω ως ενθύμιο. Συμφωνήσαμε να μοιραστούμε τα κέρδη 50/50. (Αν και μυστικά ήμουν πρόθυμος να του δώσω 60% – αλλά πλέον πείθεται εύκολα.)

Και ίσως, μόνο ίσως, αυτό το στοπ να με βοηθήσει μια μέρα να λάβω ένα φιλικό νεύμα όταν έρθει η ώρα μου να χτυπήσω την πόρτα. Ποτέ δεν ξέρεις. Χτύπα ξύλο.

🇬🇷 Ελληνικά - Instrumenta Apostolorum
Τα εργαλεία των Αποστόλων

Αυτό το μικρό έργο τέχνης το παρουσιάζω σαν έναν ψίθυρο από το παρελθόν.
Δώδεκα κουτάλια – τοποθετημένα με φροντίδα σε μια βιτρίνα σαν ιερά λείψανα – κουβαλούν μια σιωπηλή ιστορία.
Λέγεται ότι προέρχονται από το έτος 1708, ίσως από την Ezinge της Ολλανδίας.
Τα αρχικά A.G.A – W.H.C ψιθυρίζουν για χέρια που τα κράτησαν κάποτε,
και η λέξη “Lepelbret” διακρίνεται – σαν ανάμνηση από μια βάπτιση, έναν γάμο,
ή ίσως απλώς ένα δώρο αγάπης, από μακριά, φερμένο με τους ανέμους των Ανατολικών Ινδιών.

Όμως δεν είναι η λάμψη του ασημιού ή η ιστορία που λάμπει πιο έντονα –
αλλά αυτό που συμβολίζουν:
τα δώδεκα εργαλεία των Αποστόλων για να μεταφέρουν το φως στον κόσμο.
Όχι με σπαθιά, ούτε με δύναμη –
αλλά με υπομονή.
Με λόγια ως τροφή.
Με ελπίδα που πρέπει να λιώσει σιγά-σιγά μέσα στην καρδιά.

Για να κερδίσεις μια ψυχή δεν χρειάζονται κεραυνοί.
Χρειάζεται χρόνος.
Κουταλιά την κουταλιά.
Σκέψη τη σκέψη.
Ο άνθρωπος σπάνια πείθεται με τη βία,
αλλά συχνά με ήσυχο στοχασμό.

Έτσι, αυτά τα κουτάλια – απλά, σιωπηλά, όμορφα –
στέκονται ως σύμβολα της αργής πορείας της πίστης που διαμορφώνει τον κόσμο.
Κουτάλι το κουτάλι,
καρδιά με καρδιά.
Έτσι διαδίδεται το φως.

🇬🇷 Ελληνικά -  Καλλιτεχνική δήλωση   Η ΙΡΙΝΑ – Το Μαργαριτάρι της Σιβηρίας

Η λίμνη Βαϊκάλη στη Σιβηρία δεν είναι μόνο η αρχαιότερη στον κόσμο, αλλά και η βαθύτερη στον πλανήτη. Η Ειρήνα και ο Βλαντιμίρ ζούσαν σε μια μικρή καλύβα δίπλα στη λίμνη, χωρίς παιδιά. Κάθε μέρα, ο Βλαντιμίρ φορούσε την στολή κατάδυσης και βουτούσε στα παγωμένα νερά. Κάθε φορά πιο βαθιά. Ο μύθος έλεγε πως υπήρχε ένα μαργαριτάρι τόσο μεγάλο και φωτεινό που μπορούσε να δημιουργήσει ζωή. Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο θεός του θανάτου Ερλίκ-Χαν το έψαχνε επί αιώνες για να αναγεννηθεί. Ο Βλαντιμίρ ήθελε απεγνωσμένα να χαρίσει στην Ειρήνα το παιδί που ποθούσε μια ζωή. Κάθε νύχτα ρίσκαρε περισσότερο. Και κάθε νύχτα η Ειρήνα τον περίμενε στην ακτή με το μπλε φανάρι της, ώστε να ακολουθήσει το φως από τα βάθη και να επιστρέψει. Ένα βράδυ ήταν το τελευταίο – το μόνο που βρήκε η Ειρήνα ήταν το κράνος του Βλαντιμίρ.

 

Όμως υπάρχει κάτι που σας είπα ψέματα… Δεν ήταν ο Βλαντιμίρ που καταδυόταν κάθε νύχτα – ήταν η Ειρήνα. Είναι εντυπωσιακό πόσο εύκολα δεχόμαστε τα κοινωνικά στερεότυπα. Τώρα όμως αντιστρέψαμε την πραγματικότητα. Η Ειρήνα ποτέ δεν βρήκε το μαργαριτάρι, ούτε απέκτησε παιδί πριν την καταπιεί το σκοτεινό βάθος. Αλλά μια μέρα, ένα παράξενο αντικείμενο ξεβράστηκε στην ακτή. Ήταν σκληρό σαν γρανίτης, αλλά όταν ο Βλαντιμίρ το γύρισε, είδε πως ήταν κατάμαυρο, εκτός από μια λευκή στρογγυλή κουκκίδα στο κέντρο – εκεί όπου κάποτε βρισκόταν το μαργαριτάρι. Ο Βλαντιμίρ ξέσπασε σε δάκρυα. Η Ειρήνα του δεν θα εγκατέλειπε ποτέ την αναζήτηση. Ακόμη κι αν έπρεπε να μείνει για πάντα στον κόσμο των νεκρών. Αυτή ήταν η Ειρήνα του.

 

(Ποτέ δεν βρήκε το μαργαριτάρι. Αλλά δεν είναι αυτό που την κάνει αληθινή; Να συνεχίζει την αναζήτηση, ακόμη κι αν ξέρει πως ίσως δεν υπάρχει απάντηση. Εκεί βρίσκεται το μεγαλείο της Ειρήνας. Όχι στο να βρει, αλλά στο να μην τα παρατήσει. Όταν η «πέτρα» ξεβράστηκε – καμμένη, σημαδεμένη, με λευκή κουκκίδα στο κέντρο – έγινε σαφές: δεν θυμόμαστε το μαργαριτάρι. Θυμόμαστε τη θέληση να συνεχίσουμε. Την πίστη, την πράξη, την επιμονή.
Συχνά ψάχνουμε το νόημα στο αποτέλεσμα. Αλλά ίσως το ίδιο το ταξίδι της αναζήτησης είναι η ουσία. Η Ειρήνα δεν έγινε μητέρα – έγινε κάτι περισσότερο. Έγινε αυτή που αντιστάθηκε στον θάνατο – για την ελπίδα.)

 

  🇬🇷 Ελληνικά - Καλλιτεχνική δήλωση – The Dark Side of the Mind

 

Στο καλλιτεχνικό μου έργο, με συναρπάζει βαθιά η δυαδικότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου – η ικανότητά μας για καινοτομία και δημιουργικότητα, πλάι στην ικανότητά μας για καταστροφή. Το The Dark Side of the Mind είναι ένα έργο που εξερευνά αυτό το παράδοξο: ότι η ίδια νοημοσύνη που εφηύρε τον τροχό, τους υπολογιστές και τα διαστημικά ταξίδια, κατασκεύασε επίσης θαλάμους αερίων, βόμβες και τη θηλιά.

Υπάρχει κάτι βαθιά ειρωνικό και τραγικό στο γεγονός ότι ο πιο πολύτιμος πόρος μας – το μυαλό – είναι αυτό που επανειλημμένα μας οδηγεί στο χείλος του γκρεμού. Συχνά σκέφτομαι πως κανένα άλλο είδος στη Γη δεν φαίνεται να αφιερώνει τόση ενέργεια στην ίδια του την καταστροφή. Η βιομηχανική ακρίβεια των στρατοπέδων θανάτου του Ολοκαυτώματος είναι μια τρομακτική έκφραση του τι συμβαίνει όταν η μηχανική καθοδηγείται από τα σκοτεινότερα ένστικτα του ανθρώπου.

Σε αυτό το έργο χρησιμοποίησα δύο αντικείμενα με ισχυρό συμβολισμό. Το ένα – ένα λάστιχο αυτοκινήτου – αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη πρόοδο και ευρηματικότητα. Το άλλο – μια θηλιά – συμβολίζει την αρχαία μας ροπή προς τη βία και τον έλεγχο. Το ότι είναι ακριβώς ο εγκέφαλος που πνίγεται όταν το σχοινί σφίγγει, προσδίδει στην εικόνα έναν σχεδόν βίαιο ποιητικό επίλογο.

Τα υλικά βρέθηκαν στο Måkläppen, ένα φυσικό καταφύγιο δίπλα στη θάλασσα. Το γεγονός ότι τόσο το λάστιχο όσο και το "κλαδί" που λειτουργεί ως σημείο ανάρτησης ξεβράστηκαν από τα κύματα μέσα σε λίγες μέρες μεταξύ τους, προσθέτει μια ακόμη διάσταση μοίρας στο έργο. Η θάλασσα διαμορφώνει τα αντικείμενά της με αργό ρυθμό και υπομονή – ιδιότητες που σπάνια διαθέτουμε εμείς οι άνθρωποι. Μου θυμίζει ότι κάθε θραύσμα που βρίσκουμε κουβαλά ένα άγνωστο παρελθόν – μια ιστορία που μπορεί να ξαναζωντανέψει μέσω της τέχνης.

Η εργασία με αυτά τα αντικείμενα είναι για μένα μια σωματική και ψυχική διαδικασία. Στο The Dark Side of the Mind προσπάθησα να αποτυπώσω το πιο αντιφατικό στοιχείο της ύπαρξής μας: ότι είμαστε ταυτόχρονα δημιουργοί και καταστροφείς, θύματα και δήμιοι – στην ίδια ανάσα.

🇬🇷 Ελληνικά – “Arca Sacrarum Bibliorum – Η Κιβωτός των Ιερών Γραφών”

 

Αυτή είναι η κιβωτός μου.
Ένας τόπος ανάπαυσης για λόγια που κινδυνεύουν να πνιγούν.

Ζούμε μέσα σε διαρκή θόρυβο –
έναν χείμαρρο από εικόνες, φωνές, κινήσεις,
όπου τα ιερά λόγια ξεθωριάζουν πίσω από συνταγές και εγκληματικές ιστορίες.

Σκέφτομαι τον Νώε.
Πώς μες στην καρδιά του κουβαλούσε την επιθυμία να σώσει τη ζωή από την κρίση των νερών.
Έτσι κι εγώ θέλω να σώσω αυτό που μιλά στις ψυχές μας.

Εδώ αναπαύονται βιβλία του 18ου και 19ου αιώνα,
με μηνύματα αρχαιότερα κι απ’ τον ίδιο τον χρόνο.
Λόγια που ταξίδεψαν μέσα στους αιώνες, ψιθυρισμένα στο σκοτάδι, υμνημένα στο φως.

Μα πόσο ακόμα θα ψιθυρίζουν;
Για πόσο ακόμα θα τ’ ακούμε,
πριν τα παρασύρει ο κατακλυσμός για πάντα;

🇬🇷 Ελληνικά – "Καλλιτεχνική Δήλωση: Η Σερενάτα της Shakira"

 

Μια νέα και όμορφη Shakira είχε μαγέψει έναν νεαρό Έλληνα ηθοποιό που επισκέφθηκε την Κολομβία για να γυρίσει μια ταινία. Είχε καταφέρει να πάρει τον ρόλο ενός ιθαγενή σε μια κολομβιανή γουέστερν ταινία. Μια μέρα την είδε να εξασκεί τις κινήσεις των γοφών της στο μπαλκόνι του σπιτιού της και μαγεύτηκε. Αποφάσισε να της τραγουδήσει μια σερενάτα. Κάθε δειλινό έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε κάτω από το μπαλκόνι της, ελπίζοντας πως θα κατέβει να τον συναντήσει.
Όμως ο πατέρας της Shakira είχε άλλα σχέδια. Σε μια έκρηξη θυμού, κλώτσησε την κιθάρα από τα χέρια του νεαρού, και η κιθάρα έσπασε. Από τότε ακουγόταν ακόμη χειρότερα, και ολόκληρη η γειτονιά υπέφερε κάθε βράδυ από τους παράφωνους ήχους της.
Μια μέρα, η Shakira δεν εμφανίστηκε ξανά στο μπαλκόνι. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Σήμερα είναι, όπως όλοι ξέρουμε, μια παγκοσμίως γνωστή καλλιτέχνιδα. Ο πατέρας της στην Κολομβία ήρθε σε επαφή με ένα Αμερικανικό ζευγάρι, στενούς φίλους του τότε προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ. Το ζευγάρι ήταν πλούσιο, με δικό του ιδιωτικό αεροπλάνο. Πρώτα σταμάτησαν στη Neverland Ranch στο Λος Ολίβος, Καλιφόρνια. Όμως ο Michael Jackson θεώρησε πως έμοιαζε πολύ μεγάλη. Όμως το ζευγάρι ήξερε ότι ο καλύτερός τους φίλος θα ενθουσιαζόταν. Ήταν τόσο ενθουσιασμένος που ζωγράφισε το περίγραμμα της Shakira σε ένα γράμμα που τους έστειλε.
Και τι απέγινε ο νεαρός Έλληνας ηθοποιός; Δεν ξαναείδε ποτέ τη Shakira. Αλλά τίμησε την παλιά, σπασμένη του κιθάρα σαν να ήταν ιερό κειμήλιο. Ποιος δεν θα ήθελε να ακούσει το τραγούδι για τη μαγική του Shakira;

🇬🇷 Ελληνικά:  Ντολόρες – Ένα παραμύθι σε κόκκινο και λευκό

 

Αυτό το έργο έχει διαφορετικό τόνο από τα υπόλοιπα – πιο ανάλαφρο στην όψη, μα βαθιά συμβολικό. Ένα παραμύθι, ένας θρύλος, ίσως και μια αλήθεια: η ιστορία της Ντολόρες, της βασίλισσας των πειρατών, που δεν γεννήθηκε ελεύθερη – αλλά διάλεξε την ελευθερία.

Μεγάλωσε ως κόρη ενός πλούσιου γαιοκτήμονα στη Νότια Αμερική και δόθηκε σε γάμο σ’ έναν σκληρό βαρώνο, του οποίου το μαστίγιο μιλούσε τη γλώσσα της εξουσίας. Στην ίδια φυτεία δούλευε κι ένας νεαρός από τη Νότια Ευρώπη, με αίμα που πότιζε τη γη – και με βλέμμα που η Ντολόρες δεν μπορούσε να αγνοήσει.

Κρυφά, φρόντιζε τις πληγές του. Εκείνος, σιωπηλά ευγνώμων, φύτεψε τριαντάφυλλα στο σκοτάδι της νύχτας, τα φρόντισε στο φως του φεγγαριού. Όταν άνθισαν, μάζεψε δώδεκα – όπως οι απόστολοι, όπως οι πύλες της Νέας Ιερουσαλήμ. Ήταν λευκά, μέχρι που – σε πανικό, από αγάπη – άφησε το αίμα του να βάψει τα πέταλα κόκκινα.

Όταν ο πρωινός ήλιος τα φώτισε, στέκονταν εκεί: άγρια, όμορφα, ριγωτά σαν την ίδια την ελευθερία.

Ο βαρώνος, έξαλλος για κάτι που δεν μπορούσε να κατέχει, πούλησε τον νεαρό. Η Ντολόρες το έσκασε λίγο αργότερα – και ο κόσμος απέκτησε τη βασίλισσα των πειρατών του.

Ίσως να είναι μόνο ένας θρύλος. Μα κάθε μέρα, ένας άντρας στέκεται στο λιμάνι του Σκανέρ, κοιτάζοντας τον ορίζοντα. Περιμένει ένα πλοίο με πανιά από φωτιά και μια γυναίκα στο τιμόνι. Κάποτε της χάρισε τριαντάφυλλα. Τώρα περιμένει να τα δει να ανθίζουν ξανά.

🇬🇷 Ελληνικά – "ΠΝΕΥΜΑ"

Ο τίτλος "SPIRIT" υποδηλώνει κάτι υπερβατικό – ένα πνεύμα ή μια ουσία. Ο αφρικανός καλλιτέχνης, αν και ανώνυμος, προβάλλεται ως φορέας μιας συλλογικής μνήμης. Το έργο απεικονίζει την Αφρική ως μια ήπειρο με αδάμαστη ψυχή, όπου η ιστορία της αποικιοκρατίας και της καταπίεσης δεν κατάφερε να εξαλείψει τον βαθύ δεσμό με τη γη – τις ρίζες, το ξύλο, τον κορμό. «Το σκληρότερο ξύλο του κόσμου» συμβολίζει τη δύναμη, την αντοχή και τη μονιμότητα.

Οι ψυχές που «απορροφήθηκαν από τις ρίζες» μπορούν να ερμηνευθούν ως πρόγονοι, των οποίων οι μνήμες και τα βάσανα έχουν διατηρηθεί μέσα στη φύση – σχεδόν σαν μαρμαρωμένες μορφές, παγωμένες στον χρόνο μέσα στον κορμό του δέντρου. Ένα είδος ζωντανού επιτύμβιου ή ιερής υπενθύμισης.

🇬🇷 Καλλιτεχνική δήλωση – "Ο Τελευταίος Σταθμός"

Το τελευταίο ψίθυρο του βιολιού έχει σβήσει,
μια ηχώ απομένει στην ανάσα του δωματίου.
Τώρα στέκεται ακίνητη – έτοιμη να αλλάξει δέρμα,
να αφήσει το βασίλειο των ήχων για την αγκαλιά της μνήμης.

Το σώμα της, ακόμη γεμάτο από κίνηση,
αιωρείται σαν ανάσα μέσα στο σπίτι μας.
Το φως γλιστράει πάνω στην πατίνα της,
καθρέφτης όλων των εποχών που κουβάλησε.

Πόσα χέρια άγγιξαν την ψυχή της;
Πόσα δάχτυλα αναζήτησαν παρηγοριά στον λαιμό της;
Γεννήθηκε από την καρδιά του δέντρου,
από τα βάθη της σιωπής –
με μία μόνο αποστολή:
να μιλήσει με ήχους που κανένα στόμα δεν μπορεί να σχηματίσει.

Τώρα αναπαύεται.
Μα σε κάθε ρωγμή, κάθε φθαρμένη χορδή,
ζει ακόμα ένα τραγούδι
που μόνο η σιωπή θυμάται.

🇬🇷 Παναγία Γοργόνα

Μητέρα της Θάλασσας, Ελπίδα των Χαμένων

Από τους γκρεμούς της Σαντορίνης κοιτάζει το αιώνιο γαλάζιο.
Για εκείνους που άφησαν το ασφαλές λιμάνι,
είναι κάτι περισσότερο από ένας θρύλος –
είναι η πυξίδα στα βάθη της καρδιάς.

Όταν η καταιγίδα σκίζει τα πανιά και το πηδάλιο διστάζει,
εκείνη απλώνει το χέρι της μέσα στο σκοτάδι των κυμάτων.
Μέσα στο κράτημά της το πλοίο καθοδηγείται – όχι με δύναμη,
αλλά με πίστη.

Μην αφήσετε τα δάκρυά της να γίνουν η καταστροφή σας,
αλλά άνεμος στα πανιά σας – ένα χάδι προς το σπίτι.
Διότι όποιος ακούσει το τραγούδι της
θα βρει τον δρόμο της επιστροφής,
εκεί όπου η αγάπη περιμένει στην άκρη της ακτής.

🇬🇷 Καλλιτεχνική δήλωση – "Αφροφουτουρισμός"

Από την πρώτη ανάσα της γης, αναδύθηκε —
η Μητέρα Αφρική, ντυμένη με ήλιο και σκόνη αστεριών.
Εκεί, όπου γεννήθηκε ο χρόνος, η καρδιά ακόμη χτυπά δυνατά,
σε τύμπανα, σε παλμούς, στον αιώνιο χορό της ηλεκτρικής ενέργειας.

Από τους ψιθύρους των προγόνων αναπτύσσονται οι ήχοι του μέλλοντος.
Αρχαίοι ρυθμοί στριφογυρίζουν με κομμάτια συνθεσάιζερ,
και σε κάθε χτύπο — μια ιστορία, μια υπόσχεση, μια κραυγή.
Το ακούμε: ένας νέος κόσμος γεννιέται στα βάθη της μπάσας γραμμής.

Στέκεται εκεί, χρυσή και αμετακίνητη,
με το στέμμα ψηλά, σηκωμένο από την ιστορία,
με τα πόδια στις ρίζες και τα χέρια στον ουρανό.
Τα παιδιά της χορεύουν — με φωτιά στο αίμα,
με φως στη φωνή, με αστρική σκόνη στα βήματα.

Ανάβουμε ένα φως.
Δυναμώνουμε την ένταση.
Χορεύουμε — για την ελευθερία, για το μέλλον, για τη χαρά της ψυχής.
Χορεύουμε — στο όνομά της.

🇬🇷 Ελληνικά – «Τα Δάκρυα της Παναγίας»

Ο αγιογράφος από τη Θεσσαλονίκη, όπως και οι ευαγγελιστές, μετέφερε μια σιωπηλή ιστορία ως προσευχή μέσα από την εικόνα. Στο πρόσωπο της Παναγίας έχει ζωγραφίσει κάθε δάκρυ που έχει χύσει, σαν ουλές χαραγμένες από τη μελαγχολία του ίδιου του ουρανού. Το βλέμμα της είναι ήρεμο, αλλά το βάθος των ματιών της κουβαλά τον πόνο του κόσμου.

Το χρώμα φαίνεται να αρνείται να στεγνώσει εκεί που κύλησε το αλάτι. Σαν να κλαίει και το ίδιο το ξύλο μαζί της, και η εικόνα συνεχίζει το ήσυχο θαύμα της: να κουβαλά τη θλίψη της Μητέρας, σταγόνα σταγόνα, σε εκείνον που την κοιτάζει.

Στην Ορθόδοξη παράδοση, η εικόνα ονομάζεται παράθυρο προς την αιωνιότητα. Αλλά αυτή η εικόνα είναι επίσης και καθρέφτης, γιατί στον πόνο της Μητέρας του Θεού καθρεφτίζεται ο πόνος όλης της ανθρωπότητας. Δεν κλαίει μόνο για τον Υιό της, αλλά για κάθε παιδί που υποφέρει, κάθε ψυχή που κραυγάζει στο σκοτάδι.

---

🇬🇷 Ελληνικά – «Το Μυστήριο του Γαβριήλ»

(APX)
Οι προσευχές, κόμπο τον κόμπο,
κυλούν σαν ένα αιώνιο κομποσχοίνι —
ποτέ ολοκληρωμένο.
Από τότε που το μεγαλύτερο μυστήριο έσπασε τη σιωπή του,
τόσο ιερό στην καρδιά του,
που ο ίδιος ο χρόνος μηδενίστηκε.
Δεξιά του αρχαγγέλου,
αλλά εκτός της εικόνας,
στέκεται εκείνη —
η Θεοτόκος,
αφανισμένη από το πινέλο,
σαν να ξέχασε ο σκηνοθέτης την πρωταγωνίστριά του.
Πότε ένιωσε τις πρώτες κινήσεις μέσα της;
Πότε της ψιθύρισε η ζωή: «Τώρα αρχίζω»;
Γεννήθηκε όταν η γη ήταν παγωμένη,
μα το μήνυμά του —
της χαράς, της αγάπης, της ανθρωπιάς —
άναψε φλόγες που δεν σβήνουν ποτέ.
Και ακόμα κινείται η προσευχή.
Είναι η προσευχή των προσευχών,
ένα ψίθυρο μέσα από την καρδιά των αιώνων.

🇬🇷 Ελληνικά – «Οι Εραστές»

Μύτη με μύτη,
μάτι με μάτι —
παγωμένοι σε μια στιγμή όπου ο ίδιος ο χρόνος κρατά την ανάσα του.
Ο άνεμος προσπαθεί να τους χωρίσει,
αλλά κάτι πιο δυνατό τους κρατά ενωμένους.
Όχι η θέληση. Ούτε η ελπίδα.
Ίσως μια αρχαία δύναμη —
σαν τη βαρυτική έλξη μεταξύ των άστρων,
σαν τον παλμό ανάμεσα σε καρδιές.
Δύο σώματα, δύο πόλοι,
ελκόμενοι ο ένας προς τον άλλον σε σιωπηλή αιωνιότητα.
Ένα αντίο που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε,
ή μια επανένωση όπου η αυλαία της χαράς δεν πέφτει ποτέ;
Ο θρύλος ψιθυρίζει:
Όταν τα ονόματα χαραχτούν — το συμβόλαιο της αγάπης γίνεται αιώνιο.
Γράψε με μελάνι, αλλά φύλαξε το συμβόλαιο στο εσώτατο θάλαμο της καρδιάς.